Τα πρόσωπα θολά όπως πάντα. Θόλωσαν και φθάρθηκαν από τις πολλές εναλλαγές.
Να θες να χώσεις μαχαίρι και μετά φιλί. Να βγει αίμα και να τρέξει και μετά να μαζευτεί και να πιωθεί γλυκά, σαν κρασί.
Θέλω να μουτζουρώσω όλες τις ποδιές των γυναικών, να αρπάξω από τα στήθη το νέκταρ τους και να το δώσω σε άντρες που το ψάχνουν.
Να βρω χρυσά κουτάλια να βγάλω τα μάτια μου.
Να μη βλέπω, να μη νιώθω, να μην καίω με το βλέμμα μου κανέναν.
Να υποτάξω αρσενικά θηρία. Να τα ρωτήσω με ουρλιαχτό:
«Μα τι συμβαίνει πια; Πώς το κρύο παγώνει τις καρδιές μας τόσο γρήγορα;».
Μέσα στη λύσσα τους να επιτεθούν και σκοτώνοντάς με να απαντήσουν:
«Νιώσε τους ήχους, συμβιβάσου με αυτούς επιτέλους».
