Μια αθόρυβη καρτερική αράχνη

Ουώλτ Ουίτμαν

Μια αθόρυβη καρτερική αράχνη

είδα να στέκεται, ολομόναχη, σε μια μικρή προεξοχή,

είδα πώς, για να εξερευνήσει τα γύρα της τ’ απάρθενα και αχανή,

ολοένα έκλωθε, έκλωθε, έκλωθε, και τον ιστό της, από μέσα της βγαλμένο,

ολοένα εξάπλωνε, και ολοένα έγνεθε, ακούραστη.

Κι εσύ, ω ψυχή μου – εκεί που στέκεσαι,

περικυκλωμένη, απόμερη, μες σ’ απροσμέτρητους ωκεανούς του χώρου,

αδιάκοπα στοχάζεσαι, και δοκιμάζεις, και πετάς, γυρεύοντας τα χάη να ενώσεις,

ώσπου η γέφυρα που ποθείς σχηματιστεί, ώσπου η εύπλαστη άγκυρα πιάσει τόπο,

ώσπου η διάφανη κλωστή που ρίχνεις κάπου τυλιχτεί – ω ψυχή μου.

***

Walt Whitman (1819-1892), Αμερικανός ποιητής.

Τίτλος πρωτοτύπου: «A Noiseless Patient Spider» (1^η δημοσίευση: 1868).

Μετάφραση: Γιώργος Πολυχρόνης