Το θερινό ξημέρωμα στην Κέρκυρα έχει μια ξεχωριστή ομορφιά. Τα χελιδόνια αναγγέλλουν τον ερχομό του ήλιου, χορεύοντας κυκλικά πάνω απ’ την πόλη, ζωγραφίζοντας το τοπίο που σχηματίζεται στα μάτια σου. Εκείνο το κυριακάτικο πρωί, ξύπνησα νωρίς• άνοιξα το ξύλινο παραθυρόφυλλο, κι ένας χρυσός αέρας, φερμένος από πίνακα του Ουίλιαμ Τέρνερ, χύθηκε στο περιβάλλον, παρασέρνοντάς με σ’ έναν περίπατο.
Η ησυχία που επικρατεί τις Κυριακές, είναι σχεδόν νεκρική. Οι άνθρωποι θαρρείς κι εξατμίζονται. Τα φιδογυριστά καντούνια λούζονταν από έναν μαυλιστικό, ηλιοβασιλί φωτισμό, κλέβοντάς τον από τα περικυκλωμένα κτήρια. Μια αδιαμφησβήτητα μυστηριώδης σκέψη μ’ έκανε να επιβραδύνω στην επόμενη στροφή. Μια ταμπέλα ενός μικρού, περιφραγμένου κήπου ανέγραφε:
«Μη με πάρεις από τον κήπο μου! Όταν μας κόβεις, πονάμε.
Ανθίζω καλύτερα εδώ».
Ενόσω σκεφτόμουν ποιον αφορούσαν τα λεγόμενα, η σιωπή που απλωνόταν στον χώρο, με τοποθέτησε σ’ ένα νιχιλιστικό περιβάλλον. Λίγο αργότερα, τα βήματα μιας κυρίας ακούστηκαν στο μωσαϊκό του μυαλού μου, σχίζοντας της κυριακάτικη σιωπή και επιβάλλοντάς μου το ξύπνημά τους.
Ακόμα κι αν υπήρχε πύλη εξόδου απ’ αυτόν τον κόσμο, κανείς δεν θα προέβαινε σε φυγή. Έχουμε την ανάγκη του πόνου για να υπάρχουμε. Είναι ανώφελο να είμαστε εγωιστές.
