«Το γαλανό τση θάλασσας, το πράσινο του δάσους».
Καλοκαίριασε για τα καλά και φέτος, φίλε αναγνώστη, κι εγώ, που λες, την έχω δει τζίτζικας και τραγουδάω τα κάλλη της εποχής. Ελπίζω εσύ να είσαι σε ελαφρώς καλύτερη μοίρα και να τα έχεις απολαύσει κιόλας. Μη νομίζεις όμως ότι κι εγώ έχω παραδώσει τα όπλα για τις φετινές διακοπές! Κάθε άλλο: έχω σχεδιάσει αυτή τη φανταστική κατασκηνωτική εξόρμηση σε μαγική τοποθεσία-μυστικό, μπροστά Αιγαίο, πίσω πλατάνια… όνειρο, σου λέω! Μια βδομάδα σκέφτομαι να κάτσω, να το απολαύσω όσο γίνεται. Αφού, φαντάσου, έχω ήδη φορτώσει τον βασικό εξοπλισμό στο αμάξι. Το μόνο πρόβλημα είναι πως η όλη εξόρμηση είναι να βγει γύρω στα 130 χιλιόμετρα και, όπως καταλαβαίνεις, μια τόσο σοβαρή επένδυση, όπως το να γεμίσεις μισό ντεπόζιτο αμόλυβδη, πρέπει στις μέρες μας να γίνεται μόνο ύστερα από πολύ ώριμη σκέψη. Θέλει να έχεις πληροφόρηση για την τρέχουσα πορεία της αγοράς, προσφορές γνωριμίας, προσφορές για τακτικούς πελάτες και τη δυνατότητα αγοράς σε τιμές χονδρικής (γεμίζοντας ολόκληρο το ντεπόζιτο). Αχ, αυτή η βενζίνη!
Εδώ και εβδομάδες έχω αρχίσει να αντιμετωπίζω τη βενζίνη, που λες, όπως αντιμετωπίζει νεο-μπουρζουά εργαζόμενος εσπρεσιέρα στο σκρούτζ, περιμένοντας σαν αρπακτικό πότε θα πέσει η τιμή 1,69€, για να κερδίσει τα μεταφορικά της παραγγελίας. Και μπορεί αυτό δηλαδή να είναι στα όρια του εφικτού, το πετρέλαιο όμως, απ’ ό,τι έχω συμπεράνει, ύστερα από τακτικότατες βόλτες (πεζή) στα πρατήρια της γειτονιάς, έχει φύγει ανεπιστρεπτί από αυτά τα ονειρεμένα όρια. Μέχρι και ηλεκτρικό αυτοκίνητο μου ’χει περάσει να πάρω, αν βρισκόταν δηλαδή κάνα καλό έως εικοσαετίας με λίγα χιλιόμετρα και τέσσερα-πέντε χιλιάρικα, αλλά είναι, βλέπεις, που ρεύμα-βενζίνη είναι μισό χρόνο τώρα σε ντέρμπι αιωνίων ΠΑΟ-ΟΣΦΠ και μία βάζει γκολ ο ένας, μία ο άλλος, όσο εμείς οι υπόλοιποι έχουμε ποντάρει τα ρέστα μας στη μία ή την άλλη ομάδα και παρακολουθούμε τα στιγμιότυπα του αγώνα τρώγοντας τα νύχια και την ψυχή μας, σε μια προσπάθεια να δούμε το όλο θέμα πιο ολιστικά.
Αυτό που μάλλον ξεχάσαμε να παρατηρήσουμε, ως κλασικοί μιλένιαλ μεγαλωμένοι με 20λεπτα διαφημιστικά διαλείμματα ανά τέταρτο τηλεοπτικού προγράμματος, είναι πως τις φανέλες των δύο ομάδων κοσμεί η ίδια μεγάλη διαφήμιση. Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να πέσω πάλι από τα σύννεφα έπειτα από μια τόσο αποκαλυπτική παρατήρηση, συνειδητοποιώ, που λες, ότι δεν έβγαλα στη φόρα και καμιά καλοκρυμμένη συνωμοσία: είναι κοινή γνώση πως το ηλεκτρικό ρεύμα, που αναγκαία χρησιμοποιούμε όλοι, παράγεται κυρίως με την καύση ορυκτών καυσίμων ή με άλλες μη βιώσιμες μεθόδους, όπως η πυρηνική ενέργεια. Παράλληλα, οι όποιες πράσινες μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού είναι μάλλον ολοκληρωτικά υπόθεση ιδιωτική, είτε μιλάμε για το κτηματάκι στον Βόλο που ο κυρ-Νέστορας, ο κουμπάρος του θείου μου, γέμισε φωτοβολταϊκά, γιατί τα σιτάρια βλάπτουν σοβαρά τη μέση, είτε μιλάμε για κάτι υδροηλεκτρικά εργοστασιάκια που πριν από λίγα χρόνια «επιλέξαμε» να τα στερήσουμε από τους εαυτούς μας σε καταστάσεις όπως ακριβώς η σημερινή. Η κοινή λογική λέει λοιπόν πως, με αυτά τα δεδομένα, μια αύξηση στην τιμή των ορυκτών καυσίμων επιφέρει την ίδια αύξηση (βασικά λίγο μεγαλύτερη, αλλά ας αφήσουμε τα βαριά οικονομικά περί προστιθέμενης αξίας) στην τιμή του ρεύματος, που είναι συνεπώς κάθε άλλο παρά οικολογικό.
Ο (συνεχιζόμενος;) πόλεμος της Ουκρανίας, μέσα σε όλα τα δεινά που επέφερε, κατάφερε τουλάχιστον να μας ευαισθητοποιήσει σχετικά με το εμπόριο και τη χρήση των ορυκτών καυσίμων, κάτι που άλλοι πόλεμοι που έγιναν απροκάλυπτα για αυτόν ακριβώς τον σκοπό στο ιστορικό μας χθες δεν πέτυχαν. Αυτή τη φορά καταλάβαμε επιτέλους ότι, όπως λέει κι ο σοφός λαός, «δώσε θάρρος στον πετρελαιάρχη, να σου πάρει το χωράφι». Το λες και πρόοδο. Τόσο μεγάλη μάλιστα, που θα περίμενες ότι θα βιαζόμασταν σε όλη την Ευρώπη –ή και παραπέρα– να χρησιμοποιούμε τις νέες μας γνώσεις. Πέρα από κάθε αστείο, οι τελευταίοι μήνες έχουν υπάρξει μια ιστορική ευκαιρία να αποδεσμευτούμε από τα καταστρεπτικά για ολόκληρο τον κόσμο ορυκτά καύσιμα μια ώρα αρχύτερα και ίσως, αν δεν ζητάμε πολλά δηλαδή, να παράγουμε ρεύμα με οικολογικές μεθόδους, μέσα από δομές που θα υπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών κάθε χώρας κι όχι αυτά κάποιου μεγιστάνα στην άλλη άκρη του κόσμου ή του τοπικού μας κροίσου.
Αρκετούς μήνες αργότερα, όμως, φαίνεται πως δεν έχουμε ξεκινήσει να επενδύουμε σοβαρά στο πράσινο ρεύμα με παλιές ή νέες μεθόδους (όπως πάνελ σε πολυκατοικίες μεγάλων πόλεων, θαλάσσιες ανεμογεννήτριες ή πάνελ και ό,τι άλλο θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν άνθρωποι πολύ πιο ειδικοί από εμένα). Αντ’ αυτού, μια κακοφωνία από περιορισμένες στρατηγικές έχει κάνει την εμφάνισή της, καθώς οι ηγέτες διαφόρων χωρών προσπαθούν ως άλλοι διευθυντές μικρομεσαίας επιχείρησης να σώσουν τον εαυτό τους κλείνοντας μεμονωμένες και υπερτιμημένες συμφωνίες με τον έναν ή με τον άλλον (πετρολαδέμπορα). Οι πιο τολμηρά απαράδεκτοι ετοιμάζονται ακόμα και να χρησιμοποιήσουν ορυκτά καύσιμα εποχών… Όλιβερ Τουίστ, υπερήφανοι πως θα παράγουν ρεύμα τοπικά και με ίδιους πόρους. Σε αυτή την κατάσταση, κάποιος κακεντρεχής θα σχολίαζε πως η μόνη χρήση των ανανεώσιμων ως έχει είναι για την κατάχρηση δασικών εκτάσεων.
Στο μεταξύ, η θερμοκρασία του πλανήτη μας συνεχίζει να αυξάνεται εξαιτίας αυτών των επιλογών. Αυτό το καλοκαίρι είναι ένα ακόμα καλοκαίρι που περνάμε γυμνοί στον συνεχή κίνδυνο και την παρουσία των πυρκαγιών, χωρίς καν την ηθική ευχαρίστηση πως κάνουμε κάτι, για να βελτιώσουμε την κατάσταση. Χιλιάδες επιστήμονες προειδοποιούν ότι ύστερα από συγκεκριμένα και πλέον κοντινά όρια θέρμανσης του πλανήτη θα αρχίσουμε να παρατηρούμε ορισμένα φαινόμενα πολύ συχνότερα, ανάμεσα στα οποία και οι πυρκαγιές. Ο Νέρωνας ανακάλυψε πως δεν είναι πλέον παραγωγικό να ανάβει τις φωτιές με το δαδί στο χέρι και τώρα σκάβει τούνελ και εξορύσσει κάρβουνο, σίγουρος πως σε λίγο οι φωτιές θ’ ανάβουν από μόνες τους.
Γι’ αυτό, σου λέω, απόλαυσε αυτό το καλοκαίρι, φίλε αναγνώστη, και ελπίζω να τα πούμε πάλι!
