Γεννήθηκε το 1989 και μεγάλωσε στα Πολιτικά Ευβοίας. Όταν τη γνώρισα –σε μια συναυλία ήταν, θυμάμαι– τελείωνε τις προπτυχιακές της σπουδές στη Μυτιλήνη, στο τότε Τμήμα Επιστημών της Θάλασσας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Το τι ακολούθησε, θα μας το διηγηθεί η ίδια...
– Το να μην μπορείς να αποχωριστείς τη θάλασσα λόγω καταγωγής, να το καταλάβω. Το να καταλήγεις όμως να ζεις –κυριολεκτικά– στην άλλη άκρη της γης, ειλικρινά, θα με ενδιάφερε πάρα πολύ να μάθω πώς προέκυψε.
Ας το πιάσουμε από το σημείο μηδέν. Πριν ολοκληρώσω τις προπτυχιακές μου σπουδές, ήθελα να δοκιμάσω μια εμπειρία στο εξωτερικό. Η εμπειρία αυτή ήρθε υπό τη μορφή πρακτικής στο παράρτημα του Γερμανικού Κέντρου Αεροδιαστημικής (DLR) στη Βρέμη. Ήμουν μάλιστα τόσο ενθουσιασμένη με όσα έκανα εκεί, που πείστηκα να συνεχίσω με μεταπτυχιακές σπουδές στη Μηχανική Διαστήματος στο Μόναχο. Και όταν τελείωσα και μ’ αυτό (με πολύ κόπο, είναι η αλήθεια), κατέληξα στο ότι όσα προσφέρει το διδακτορικό πρόγραμμα του Τμήματος Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο της Βικτώριας στον Καναδά, ήταν πιο κοντά στα δικά μου ενδιαφέροντα. Και να ’μαι ήδη στο τελευταίο έτος του διδακτορικού...
– Και όχι μόνο εκεί! Πριν από λίγους μήνες επέστρεψες από την Αρκτική, όπου συμμετείχες στο MOSAiC, μια παγκόσμια εκστρατεία για την πολυεπιστημονική παρατήρηση της Αρκτικής. Πώς αποτέλεσες μέλος της αποστολής;
Στάθηκα αρκετά τυχερή! Ο καθηγητής μου έγινε πρόσφατα πατέρας διδύμων και, σε συνδυασμό και με την πανδημία, συνειδητοποίησε πως δεν θα κατάφερνε να συμμετάσχει ο ίδιος. Συνεπώς, είχα δύο εβδομάδες για να προλάβω να κάνω –εν μέσω κορονοϊού κιόλας– όλες τις εξετάσεις που χρειάζονταν. Η τελευταία μου εξέταση έγινε μία μέρα πριν πετάξω, ειλικρινά σου μιλάω!
– Πες μας δυο λόγια για την εμπειρία σου εκεί. Τι έκανες στο MOSAiC;
Γενικώς, η έρευνα πεδίου αποτελεί μια συνήθη πρακτική στις θετικές επιστήμες. Αυτό που κάνει το MOSAiC ξεχωριστό όμως, είναι πως, αντί για δύο-τρεις εβδομάδες, όπως συμβαίνει συνήθως, αυτό διήρκησε έναν ολόκληρο χρόνο, από τον Σεπτέμβριο του 2019 έως τον Οκτώβριο του 2020. Στην ουσία, πρόκειται για ένα διεθνές πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχαν επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων που εναλλάσσονταν ανάλογα με την εποχή του χρόνου στην οποία ειδικεύονται. Πολύ χοντρικά, η κατάσταση έχει ως εξής: ο θαλάσσιος πάγος δημιουργείται κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο, όταν πέφτουν οι θερμοκρασίες στην Αρκτική. Τον χειμώνα αναπτύσσεται, την άνοιξη με τη ζέστη ένα σημαντικό ποσοστό πάγου τήκεται και αρχίζουν να δημιουργούνται μικρές λιμνούλες στην επιφάνειά του (που προέρχονται και από το χιόνι του χειμώνα), και το καλοκαίρι λιώνει. Εγώ, κατά βάση, όλα αυτά τα χρόνια ασχολούμαι με την τηλεπισκόπηση, αυτό που διεθνώς αποκαλείται “remote sensing” (και στο οποίο οι Καναδοί είναι πρωτοπόροι), και συγκεκριμένα με μικροκύματα, τα οποία διαπερνούν τα σύννεφα και είναι παντός καιρού. Αναλύω, δηλαδή, δορυφορικές εικόνες που προκύπτουν από τη συνεχή παρακολούθηση του περιβάλλοντος. Στην Αρκτική, πέρα από την πολλή τεχνική δουλειά που απαιτούνταν, μελετούσα πώς λιώνει το χιόνι και πώς αλλάζει ο θαλάσσιος πάγος, πραγματοποιώντας μετρήσεις και πειράματα. Μέσω του MOSAiC κατανόησα πολύ καλύτερα αυτό που μελετάω, και συνειδητοποίησα τη δυναμική του, το πόσο γρήγορα μεταβάλλονται τα δεδομένα και οι κλιματολογικές συνθήκες.
– Ποιος είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος του MOSAiC; Είστε σε θέση ως ομάδα να κάνετε κάποιες προβλέψεις για το μέλλον της Αρκτικής και του πλανήτη γενικότερα;
Μέσα από τη συνεχόμενη μελέτη της ίδιας θαλάσσιας μάζας για έναν ολόκληρο χρόνο, όλοι οι ερευνητές δουλέψαμε μαζί και συλλέξαμε δεδομένα που μπορούν να συνδεθούν ανά πάσα στιγμή, σε μια προσπάθεια να βρεθούν απαντήσεις στα ερευνητικά ερωτήματα που έθεσε ο καθένας μας στην αρχή της αποστολής. Από εκεί και πέρα, μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία από τα δεδομένα αυτά και να τα χρησιμοποιήσουμε ως βάση για μοντέλα. Υπάρχουν μεγάλα ερωτήματα, τα οποία δεν είμαστε σε θέση να απαντήσουμε ακόμα. Η μελέτη όμως του ρυθμού με τον οποίο αλλάζουν διάφορα δεδομένα, όπως επίσης και οι λεπτομερείς πληροφορίες για μια περιοχή, μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πώς λειτουργούν διάφορα φαινόμενα και γεγονότα, όχι μόνο γι’ αυτή, αλλά για όλες τις περιοχές, επιτρέποντάς μας να κάνουμε κάποιες προβλέψεις για το μέλλον. Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα που τίθεται, πάντως, είναι το εάν θα υπάρχει θαλάσσιος πάγος στην Αρκτική τα επόμενα χρόνια, μιας και η έκτασή του συρρικνώνεται. Μέχρι τώρα, υπήρχε πάγος τριών-τεσσάρων χρόνων που δεν έλιωνε ποτέ, γιατί ήταν πολύ παχύς (πάνω από τρία τέσσερα μέτρα), όμως δυστυχώς, περνάμε σε εποχές κατά τις οποίες ένα μεγάλο ποσοστό του θαλάσσιου πάγου θα λιώνει τελείως και θα ξαναδημιουργείται τον χειμώνα, με άγνωστες επιπτώσεις. Επειδή όμως κάθε χρόνο έχουμε πάνω-κάτω τα ίδια φαινόμενα, ευελπιστούμε πως, ύστερα από την ανάλυση των δεδομένων που προέκυψαν από το MOSAiC, ίσως έχουμε λυμένο ένα μεγάλο κομμάτι του παζλ σχετικά με το ποιο θα είναι το μέλλον της Αρκτικής.
– Πώς ήταν η ζωή μέσα στο παγοθραυστικό; Τι τρώγατε; Είχατε επικοινωνία με τον έξω κόσμο;
Περιττό να αναφέρω πως, αν και κόρη ναυτικού, με έπιασε ναυτία μέχρι να φτάσουμε εκεί! Πέραν της πλάκας όμως, η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη, καθώς ήταν η πρώτη φορά που έφευγα από τον υπολογιστή μου και έβγαινα για έρευνα σε πεδίο. Πριν μπούμε στο παγοθραυστικό, είχαμε φροντίσει να εφοδιαστούμε με όλα τα τρόφιμα που θα χρειαζόμασταν για τους τέσσερις μήνες. Μετά από λίγο καιρό, ωστόσο, δεν είχαμε πλέον φρούτα και λαχανικά, καθώς δεν μπορούσαμε να τα διατηρήσουμε, και οι σοκολάτες μάς είχαν τελειώσει δύο εβδομάδες πριν από το πέρας του ταξιδιού. Από ένα σημείο και μετά, μαζί με το αλκοόλ, αποτελούσαν μάλιστα το «νόμισμα» κάθε φορά που μας βοηθούσε κάποιος. Αυτό μας ζόρισε λίγο, και η εικοσιτετράωρη παρουσία φωτός, λόγω καλοκαιριού. Πάντως, δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε κάτι. Ίσως ο καφές... Το σίγουρο είναι ότι απέκτησα συνήθειες που δεν είχα! Όπως το να τρώω μανιωδώς πλέον καραμέλες γλυκόριζας που πριν απεχθανόμουν –ήταν, βλέπεις, το μόνο γλυκό που μας είχε απομείνει– και φαγόπυρο, που το έτρωγαν πολύ στο ρωσικό παγοθραυστικό. Όσο για την επικοινωνία, ήταν πολύ δύσκολη. Ήμασταν αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο, και ακόμα περισσότερο λόγω κορονοϊού, μιας και δεν μπορούσαν να γίνουν εύκολα διάφορες μεταφορές, όμως τα κακά νέα ταξιδεύουν, κι έτσι, ένας Ιταλός συνάδελφος πληροφορήθηκε τον θάνατο της μητέρας του από τον ιό, κι εγώ τις πλημμύρες που έπληξαν το χωριό μου, τα Πολιτικά... Κάναμε και πολλά πάρτι, βέβαια. Δεν θα έβγαινε αλλιώς... Όλοι, πάντως, συμφωνούμε στο ότι βγήκαμε διαφορετικοί άνθρωποι απ’ ό,τι όταν μπήκαμε, και η ατμόσφαιρα που υπήρχε, το να κάθεσαι σε ομάδες στην άκρη του κόσμου και να συζητάς γύρω από μεγάλα ερωτηματικά, ήταν εκπληκτική!
– Οι φωτογραφίες με τις πολικές αρκούδες έκαναν πάντως θραύση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!
(γελάει) Α, δεν το συζητώ! Στη θέα μιας πολικής αρκούδας, τη μια στιγμή κάνεις σαν παλαβός από τον ενθουσιασμό σου, αλλά την αμέσως επόμενη αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως είναι περισσότερο κοντά απ’ ό,τι θα ’πρεπε. Εκτός από τις αρκούδες όμως, βρήκαμε τόσους οργανισμούς παγωμένους μέσα στον πάγο! Το κοχύλια, τι αστερίες, τι γαρίδες... Είναι απίστευτο το πόσο πολλή ζωή ήταν παγωμένη!
– Το αντικείμενο του διδακτορικού σου είναι όμως διαφορετικό, σωστά;
Σωστά, το MOSAiC δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με το διδακτορικό μου, αλλά έμμεσα με έμαθε πολλά. Στη διατριβή μου αναλύω δορυφορικά δεδομένα για τη χαρτογράφηση του θαλάσσιου πάγου και την ταξινόμηση των διαφόρων ειδών του μέσω της οπισθοσκέδασης. Αναλύω, δηλαδή, εικόνες από δορυφόρους που στέλνουν μικροκυματική ακτινοβολία στην επιφάνεια της γης και καταγράφουν το ποσοστό μικροκυμάτων που επιστρέφει στον δορυφόρο. Για παράδειγμα, ο παλαιότερος πάγος έχει διάφορα «βουναλάκια» στην επιφάνειά του που έχουν περισσότερη οπισθοσκέδαση από τον νεότερο πάγο. Παράλληλα, ερευνώ τα στοιχεία πολικότητας του φωτός που μπορούν να μας βοηθήσουν το καλοκαίρι, όταν όλο το σήμα χάνεται λόγω του νερού στην επιφάνεια του πάγου που λιώνει, και εξετάζω τις «λίμνες» που δημιουργούνται στην επιφάνεια του θαλάσσιου πάγου κατά τους θερμούς μήνες, προβαίνοντας σε προβλέψεις για το μέλλον και τον ρυθμό τήξης του πάγου.
– Από το μικρό χωριό των Πολιτικών, στη Γερμανία, ύστερα στον Καναδά, από εκεί στην Αρκτική... Νομίζω ότι το επόμενο βήμα θα είναι να βγεις εκτός στρατόσφαιρας!
(γελάει) Για αρχή, θέλω να τελειώσω δύο εργασίες για το διδακτορικό, που τις σέρνω μήνες τώρα... Από κει κι έπειτα, ο στόχος είναι ένα μεταδιδακτορικό. Βάσει κανονισμού, δεν μπορώ να το κάνω στο ίδιο πανεπιστήμιο, και το προτιμώ κιόλας, αν και η Βικτώρια είναι από τα πιο όμορφα σημεία του Καναδά. Αισθάνομαι ότι ο επόμενος προορισμός μου θα είναι κάπως πιο τερματικός. Αφενός μεν, η κουλτούρα των Καναδών απέχει πολύ από τη δική μας, και, αφετέρου, όσο μεγαλώνεις, θέλεις να είσαι πιο κοντά στην οικογένειά σου. Από εδώ, θέλω δεκαεφτά ώρες.
– Μίλησέ μας για την οικογένειά σου. Φαντάζομαι πως με την Αρκτική θα τους αποτέλειωσες!
(γελάει) Η αλήθεια είναι αυτή! Κάθε φορά που τους λέω ότι φεύγω, η απάντησή τους είναι: «Ρε Κατερίνα, πάλι;». Το γεγονός όμως ότι οι γονείς μου είναι απλοί άνθρωποι, είχε ως αποτέλεσμα να μην έχω λάβει ποτέ καθοδήγηση. Μου έλεγαν πάντα «κάνε ό,τι πιστεύεις εσύ καλύτερο, εσύ ξέρεις», κι αυτό μου έδινε μεγάλη ελευθερία. Είχα πιάσει το τιμόνι και είχα μεν όλες τις ευθύνες, αλλά είχα και την αυτονομία μου. Πολλές φορές στην πορεία σκέφτηκα να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω, και, ομολογουμένως, οι συναισθηματισμοί και τα «αν είναι να στενοχωριέσαι, εμείς εδώ είμαστε˙ έλα, και θα βρεις και μια δουλειά» της ελληνικής οικογένειας δεν βοηθάνε και πολύ... (γελάει)
– Γιατί να θες να τα παρατήσεις όμως;
Στη Γερμανία, το κλίμα στο Πανεπιστήμιο ήταν πολύ ανταγωνιστικό, χώρια που έκανα τρεις δουλειές για να τα βγάζω πέρα. «Πρώτη στο χωριό, δεύτερη στην πόλη» που λένε. Η γλώσσα επίσης ήταν μεγάλο πρόβλημα στην αρχή. Τουλάχιστον όμως στο εξωτερικό είναι πιο «σίγουρες» οι υποτροφίες. Αλλά ξέρεις κάτι; Όλες οι δυσκολίες που ξεπερνάμε, μας κάνουν απίστευτα δυνατούς. Πόσες φορές δεν έχουμε πει «δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω», κι όμως τα καταφέρνουμε! Πόσες φορές δεν έχουμε γελάσει με τον παλιό μας εαυτό! Μου αρέσει, βέβαια, και η πρόκληση, με κάνει να νιώθω ζωντανή, αλλά αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά, είναι πως δεν έχω και τίποτα να χάσω. Μ’ αυτό πορεύομαι στη ζωή.
– Όση ώρα μιλάμε, μου δίνεις την εντύπωση ενός πολύ δυνατού, θετικού και αισιόδοξου ανθρώπου.
Η μιζέρια δεν είναι καλό πράγμα. Δυσκολίες έχουμε όλοι. Αν υπάρχει κάτι που δεν μας αρέσει, πρέπει να βλέπουμε πώς θα το αλλάξουμε. Η ζωή είναι τώρα, και το γεγονός και μόνο πως έχουμε ανθρώπους γύρω μας, αρκεί για να γινόμαστε πιο δυνατοί. Όλοι άνθρωποι είμαστε στην τελική.
– Δεν είναι όμως πάντα εύκολη η λήψη τέτοιων αποφάσεων. Χίλια δυο μπορούν να σταθούν εμπόδιο, ειδικά σήμερα...
Ξέρεις κάτι; Από την αρχή των σπουδών μου, ακούω: «και τι θα κάνεις, ρε Κατερίνα, με τον θαλάσσιο πάγο στην Ελλάδα;». Το παν όμως είναι να ασχολείσαι με κάτι που έχει αξία για ’σένα και να προσπαθείς να εξελίσσεσαι. Το άλλο κακό που μας έχουν περάσει οι μεγαλύτερες γενιές, είναι επιδίωξη της «σταθερότητας», κάτι το οποίο δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Δεν υπάρχει σταθερότητα, ούτε μπορεί να υπάρξει. Βλέπεις τι θα κάνεις σήμερα και θα δεις και για αύριο. Δεν είναι λογική προσέγγισης της ζωής το να θες κάτι σταθερό και στρωμένο. Αν ήταν έτσι, θα ήμασταν όλοι μηχανές σε εργοστάσια. Πρέπει να δουλεύουμε όμως, ε; Τίποτα δεν έρχεται έτοιμο. Αν με ρωτάς, ανέκαθεν θεωρούσα τον εαυτό μου ως το απόλυτο αουτσάιντερ, γιατί δεν είχα ποτέ κάποιο φυσικό ταλέντο ούτε ένιωθα ότι έχω κάποιο «κάλεσμα». Απλώς μου άρεσε το διάβασμα και έχω μάθει να μην τα παρατάω ποτέ. Ούτε καριέρες ονειρευόμουν ούτε τίποτα. Γι’ αυτό, μπορώ να πω με σιγουριά πως πρέπει να προσπαθούμε όταν κάτι μας αρέσει, ό,τι κι αν είναι αυτό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Και για όποιον ψάχνει, ευκαιρίες υπάρχουν. Βέβαια, έχω βρεθεί και πολύ τυχερή στη ζωή μου, από πολλές απόψεις...
– Μίλησες και παραπάνω για τύχη. Πρόκειται όμως, πράγματι, για τύχη; Περισσότερο για «συν Αθηνά και χείρα κίνει» μου μοιάζει...
Χμ, συνδυασμός ίσως. Αλλά πολλές φορές έχω αισθανθεί πως έχω βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Είναι λες και στρώνει ο δρόμος, όταν πάει να γίνει κάτι για καλό. Για το IELTS, η βάση ήταν το 6,5, και έγραψα 6,5! Και από την άλλη, ναι μεν προσπαθώ, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ και τον εαυτό μου να κάνει κάτι διαφορετικό. Βέβαια δεν ξέρω και κάτι διαφορετικό.... (γελάει)
– Φαίνεται πως δεν αισθάνθηκες την ανάγκη να το αναζητήσεις... Τι ρόλο έπαιξαν στη ζωή σου οι καθηγητές που είχες;
Και στα σχολικά μου χρόνια, αλλά και στα πανεπιστημιακά, είχα την τύχη να γνωρίσω ένθερμους και παθιασμένους καθηγητές που πίστευαν σ’ εμένα και με στήριζαν. Θυμάμαι όμως και τους χείριστους, άτομα που δεν είχαν αντίληψη με τα παιδιά και δεν έδιναν δεκάρα αν τους καταλάβαιναν οι αδύναμοι. Και οι μεν και οι δε συνέβαλαν στο να πάρω την απόφαση να κάνω ό,τι απαιτείται, προκειμένου μία μέρα να καταφέρω να διδάξω σε φοιτητές – γι’ αυτό, άλλωστε, όλες αυτές οι σπουδές. Στον Καναδά είχα την ευκαιρία να διδάξω από την αρχή των διδακτορικών μου σπουδών, και αυτός ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους επέλεξα το συγκεκριμένο πρόγραμμα – ήθελα να τεστάρω τον εαυτό μου, για να δω και αν το ’χω κιόλας. Έχω φάει, βέβαια, πολύ χρόνο με τη διδασκαλία (και εις βάρος του διδακτορικού, θα έλεγα), αλλά στην τελική, αυτός είναι και ο απώτερός μου στόχος, έτσι; Άσε που είναι και εθιστική η όλη διαδικασία! Απολαμβάνω όσο τίποτε άλλο το να μεταδίδω σε νέους ανθρώπους τον ενθουσιασμό μου, να τους δημιουργώ ερωτήματα, την ανάγκη να εξελίσσονται και να αγαπούν την επιστήμη, και όσο μπορώ να τους βοηθώ να βρίσκουν τον δρόμο τους στη ζωή, και παράλληλα να τους αφουγκράζομαι και να μαθαίνω κι από αυτούς. Τις προάλλες πήρα και το βραβείο της καλύτερης βοηθού καθηγητή, και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό, γιατί βεβαιώθηκα πως δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου όλα αυτά, μάλλον καλά το πάω (γελάει)!
– Κατερίνα, κοιμάσαι καθόλου;
(γελάει) Ναι, μωρέ, εντάξει! Μπορεί η μέρα μου να είναι γεμάτη, αλλά θα βγω και για τρέξιμο ή για ποδήλατο, θα πάω και για αναρρίχηση ή βόλτα με φίλους, ειδικά τα Σαββατοκύριακα. Ύστερα από μια βόλτα στη φύση, σκέφτομαι πως όλα θα φτιάξουν. Θέλεις λίγο και να ξελαμπικάρεις, βοηθάει και στη δουλειά, δηλαδή. Άσε που χρησιμοποιώ τις σπουδές και για να ταξιδέψω στον κόσμο (γελάει)! Ειδικά τα συνέδρια, είναι η καλύτερή μου, γιατί πάντα φροντίζω να φτάνω μερικές μέρες νωρίτερα, ώστε να εξερευνώ και την περιοχή. Αυτό που με στενοχωρεί βέβαια εκεί, είναι η παρουσία ελάχιστων γυναικών, και δη στις θετικές επιστήμες, για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας όσον αφορά αυτό το ζήτημα...
– Πώς σου φαίνεται η κατάσταση στην Ελλάδα;
Βρισκόμενη πια οκτώ χρόνια εκτός, θεωρώ πως έχω χάσει λιγάκι το ελληνικό στοιχείο, και κάθε φορά που επιστρέφω, εκνευρίζομαι με πολλά, δεν μπορώ να ανεχτώ κάποια πράγματα. Δυστυχώς, δεν ξέρω κατά πόσο με αντιπροσωπεύει η Ελλάδα πια. Με προβληματίζει ο πολύς χαβαλές...
– Τι έχεις να μας πεις για το κλείσιμο;
Όταν ήμασταν στην Αρκτική, εκεί που δουλεύαμε στον πάγο, ξαφνικά ακούσαμε ένα «κρακ», και τελείωσαν όλα. Αυτό μου επιβεβαίωσε και στην πράξη αυτό που μέχρι πρότινος πίστευα σε συμβολικό επίπεδο: να ζεις τη ζωή σου όσο καλύτερα μπορείς. Να παίρνεις χρόνο για να ακούς τον εαυτό σου και να θυμάσαι ότι στις «ενδιάμεσες» περιόδους παίρνουμε αποφάσεις που στιγματίζουν τη ζωή μας.
Λίγες μέρες πριν από τη συνέντευξη, παρακολούθησα μία παρουσίασή της στο Zoom σχετικά με το MOSAiC. Την ώρα που τη χειροκροτήσαμε, τα μάτια της ήταν ελαφρώς βουρκωμένα – κι αυτό μαρτυρά πολλά για την ποιότητα ενός ανθρώπου...
Συνέντευξη: Αγλαΐα Παντελάκη
