Χρόνος: Φεβρουάριος 2022
Πρόσωπα: Άννα – κάνει συνεχώς υπερωρίες, ονειρεύεται να πάει στον Λίβανο
Ίγκαρ – σαμάνος, αντιφεμινιστής (δεν θεωρεί ότι οι γυναίκες στον 21ο αιώνα τον χρειάζονται)
Η Άννα αποτελεί ένα κλασικό κορίτσι της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας μας. Νέα, ενεργή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ζει για να δουλεύει, έχει μαύρους κύκλους, κουρασμένη ωμοπλάτη, κάνει γιόγκα και ξέρει να αναπνέει από το διάφραγμα. Επιθυμεί την επιτυχία, την αποδοχή και την καταξίωση και παράλληλα περιφρονεί τον εαυτό της και όλους εκείνους που μετρούν την ευτυχία βάσει του μισθού, της εικόνας ή του συμβολικού τους κεφαλαίου. Όταν θυμάται ότι είναι άνθρωπος, ονειρεύεται κάποια στιγμή να μπορέσει να μελετήσει από κοντά τους κέδρους του Λιβάνου. Αυτό το ιδιαίτερο χόμπι της είναι το μόνο πράγμα που της επιτρέπει να αποφεύγει την αλλοτρίωση.
Ήταν μία από τις ημέρες που ένιωθε όντως άνθρωπος, όταν κοντοστάθηκε στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου. Είχαν φέρει τη νέα εικονογραφημένη έκδοση του Σφαγείου Νο. 5. Έβαλε τη μάσκα της και μπήκε μέσα για να μπορέσει να δει το βιβλίο καλύτερα.
Το Σφαγείο Νο. 5 ήταν το αγαπημένο βιβλίο του Ίγκαρ. Αλήθεια, πώς τον θυμήθηκε μετά από τόσον καιρό; Ό Ίγκαρ ήταν σαμάνος και, όταν λέμε «σαμάνος», το εννοούμε με την έννοια ότι μπορούσε να διαβάζει τα χέρια, και άλλα τέτοια. Δεν έλεγε τη μοίρα, απλώς, κοιτώντας τα χέρια σου, μπορούσε να διαπιστώσει αν είχες γυναικολογικά προβλήματα, πώς ήταν η καρδιά σου, αν θα εμφάνιζες νεφρολογικά ζητήματα, και ούτω καθεξής. Κατά περίεργη σύμπτωση, έπεφτε πάντα μέσα. Μπορούσε επίσης να ερμηνεύει τα σχέδια στα ζωγραφισμένα χέρια, και έτσι η Άννα του έτεινε τα μονίμως ζωγραφισμένα χέρια της –είχε τικ– προς ανάλυση. «Τα ίδια, αναζητάς την προσοχή» απαντούσε. Ήταν πράγματι από τους ανθρώπους που δεν μπορείς να ξεχάσεις εύκολα, γιατί σου μάθαιναν πώς να απαντάς σε αυτά τα κρίσιμα διλλήματα της ζωής, εκείνα για τα οποία δεν μπορείς να κλείσεις μάτι. Για παράδειγμα: «Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι;». «Εσύ να λες: “Μπουλγκάκωφ”» υποστήριζε.
Οι άνθρωποι είναι συνήθως όμορφοι λόγω των αντιφάσεών τους, και έτσι ο Ίγκαρ είχε την ικανότητα μέσα στα ίδια πέντε λεπτά να λέει βροντοφωνάζοντας: «Και τι λέτε ότι μου έπεσε στις εξετάσεις;». Είχε σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες. «Φεμινισμός! Χα χα χα χα!». Από την άλλη, η Άννα μιλούσε για τον Λίβανο, εκεί που άλλοι τη θεωρούσαν αλλόκοτη, και, αν το καλοσκεφτούμε, είναι λιγάκι αλλόκοτο τα δυτικοαναθρεμμένα κορίτσια μας να εντυπωσιάζονται από τον Λίβανο και τους αντιφεμινιστές – αυτή ήταν η παιδεία που έλαβαν; Εκεί που άλλοι φοβούνταν εκρήξεις και τη Χεσμπολάχ, ο Ίγκαρ μύριζε τους κέδρους και έλεγε: «Πρέπει να πας εκεί να δεις. Μη γίνεις σαν αυτούς τους γέρους καθηγητές που έβλεπα στην τηλεόραση και μιλούσαν για πράγματα που δεν είχαν δει ποτέ». Ό Ίγκαρ καταλάβαινε. Είχε ζήσει αρκετά, άλλωστε, όχι σε χρόνια, αλλά σε εμπειρίες, ώστε να έχει γίνει ανοικτόμυαλος. Είχε δει λοιπόν το βόρειο σέλας, ιθαγενείς Αμερικανούς, το σπίτι της Φρίντα Κάλο, και είχε επίσης κατασκευάσει μόνος του ένα μικρό ξύλινο ιαπωνικό όπλο, που δεν του φαινόταν, αλλά ήταν θανατηφόρο, γιατί οι Ιάπωνες ήξεραν τι έκαναν.
Μέσα σε όλη αυτή την αναπόληση, η ώρα είχε αρχίσει να περνάει και η Άννα έπρεπε σιγά-σιγά να ξεκινήσει να φεύγει, όταν ξεκίνησαν τα νέα της ημέρας.
«Οι Ρωσικές Δυνάμεις έχουν εισβάλει στην περιοχή του Ντονιέτσκ...»
Το Ντονιέτσκ ήταν πολύ όμορφη πόλη, παραθαλάσσια, σαν τη Θεσσαλονίκη. Το 2014 έχτισαν ένα μεγάλο αεροδρόμιο, καμία σχέση με της Κέρκυρας, και ήλπιζαν ότι θα προσελκύσει πολλούς τουρίστες.
Έτσι έπρεπε να μιλάει κανείς για το Ντονιέτσκ.
«Κηρύσσεται γενική επιστράτευση για όλους τους άνδρες έως 60 ετών».
Ευτυχώς, θεωρούσε την πολιτική βαρετή και τους ιδεαλιστές αφελείς. Αποκλείεται να καταταγόταν οικειοθελώς.
«Πρόκειται για ανθρωπιστική κρίση... Η πολιορκία αναμένεται να φτάσει μέχρι το Κίεβο».
Ήξερε, όταν διάλεξε για αγαπημένο του βιβλίο το Σφαγείο Νο. 5, ότι θα διέλυαν τη χώρα του, όπως έγινε με τη Δρέσδη;
«Χιλιάδες αγνοούμενοι...»
Ήταν ζωντανός; Όχι, αυτός δεν είναι ο τρόπος που πρέπει να μιλά κανείς για τον Ίγκαρ.
Δεν ήταν αριθμός ή άλλος ένας αγνοούμενος. Δεν θα γινόταν πτώμα ή παράπλευρη απώλεια. Στο βιβλίο του Βόνεγκατ ο πρωταγωνιστής, ονόματι Μπίλι Πίλγκριμ, γίνεται θύμα απαγωγής μιας περίεργης ομάδας εξωγήινων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τον χωροχρόνο διαφορετικά, και έτσι γνωρίζουν τι γίνεται, τι θα γίνει και τι έγινε ταυτόχρονα, γι’ αυτό δεν νιώθουν πόνο ή θλίψη. Λένε μόνο: «Έτσι πάει». Μπορεί να διάλεξε το βιβλίο, γιατί ήξερε ή να μην ήξερε, και τώρα να έμαθε γιατί.
Δεν πρόκειται ποτέ να γίνει σωρός ανάμεσα στα ερείπια. Για κάθε κτήριο που πέφτει ή βομβαρδίζεται, θα ανασύρεις μία ανάμνηση ενάντια σε κάθε πιθανή επίθεση. Έτσι, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ θύμα κανενός, αλλά θα είναι πάντα μια γελαστή θεόρατη φιγούρα με μακριά μύτη και επιδειξιομανία, και εσύ θα μπορείς να συνεχίσεις να δουλεύεις απερίσπαστη. Έτσι πάει.
*** Ελπίζουμε, όταν θα διαβάζετε αυτή την ιστορία, να μην είναι επίκαιρη.***
