Το καλοκαιράκι έχει μπει για τα καλά, ο ελεύθερος χρόνος όμως εξακολουθεί να είναι μειωμένος, και κάπου εδώ ονειρευόμαστε να ήμασταν πάλι παιδιά και να παίζαμε στη θάλασσα με τα κουβαδάκια μας, φορώντας μόνο το ένα μπρατσάκι, γιατί μόνο έτσι νιώθαμε κουλ, και περιμένοντας να έρθει το απόγευμα, να μαζευτούμε στη γειτονιά με το υπόλοιπο σινάφι και να ανοίξουμε το ψυγείο από το περίπτερο της πιο κάτω γειτονιάς, για να μη δει η μανούλα ότι τρώμε πάλι παγωτό, και να αρπάξουμε την αγαπημένη πατούσα φράουλα στο χέρι. Και κάπου εδώ μεγαλώσαμε ξανά και σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά τα πράγματα.
Όμως πιστεύω πως και η ενήλικη ζωή έχει τη χάρη της. Αν μένεις σε νησί και δουλεύεις, βγαίνεις λίγο το βραδάκι, αργά, όταν σχολάσεις, συμμετέχεις σε ένα μισάωρο συνέδριο εκτονωτικής γκρίνιας με τους φίλους σου, όπου δεν ακούς κανέναν και κανείς δεν ακούει εσένα, αλλά για κάποιον λόγο κάπως χαλαρώνεις, και μετά είσαι έτοιμος να ζήσεις ένα όμορφο βράδυ, προσποιούμενος πως είσαι διακοπές σε μια άλλη χώρα, και ο τουρίστας είσαι εσύ τελικά. Αν, από την άλλη, είσαι στην Αθήνα, τα πράγματα αλλάζουν λίγο. Ξαφνικά σκέφτεσαι τη θάλασσα πολύ έντονα, η οποία έχει γίνει λεωφορείο του ΟΑΣΑ, και εσύ μέσα του πνίγεσαι, ενώ ταυτόχρονα ψάχνεις στο κινητό σου να αγοράσεις κλιματιστικό, αν δεν έχεις ήδη δηλαδή, και σκέφτεσαι το άδειο ψυγείο, που πρέπει να ξαναγεμίσεις, αλλά κάπως προτιμάς να πας θάλασσα, κι ας είναι δύσκολο, αν δεν έχεις δικό σου μέσο, πέρα από ποδήλατο. Τουλάχιστον το βράδυ έχει αυτή την όμορφη ζέστη που μυρίζει θάλασσα με καμένο από τον ήλιο δρόμο, και τα τζιτζίκια παίζουν στο background, και αποφασίζεις να πας σε κάνα θερινό, αντί να βγεις πάλι για ένα τίπικαλ μπυράκι.
Φυσικά, ό,τι ευχαριστεί τον καθένα, αλλά υπάρχει καλύτερη περίοδος από αυτή, για να δεις παραστάσεις σε ανοιχτό θέατρο, με τη φίλη σου να έχει πάρει εντομοαπωθητικό (ή τουλάχιστον να ελπίζεις ότι έχει πάρει) ή να πας θερινό και να σου έρχεται η γεύση από το αλατάκι στο ποτήρι της μαργαρίτας, και κάπως έτσι να συνεχίζεις τη βραδιά σου, και από εκεί που νόμιζες πως θα μείνεις πάλι μέσα, στα έγκατα της σαπίλας, ξαφνικά να γνωρίζεις νέο κόσμο; Γιατί το ’χει αυτό το καλοκαίρι, αφού όλοι εμπνέουν μια χαλαρότητα ξαφνικά, που δεν ξέρεις αν ισχύει, αλλά εσένα σου κάνει για αυτές τις λίγες ώρες αποφόρτισής σου. Δεν ξέρω, απλώς αναφέρω. Γιατί και θάλασσα να πας, το βιβλιαράκι σου σε παίρνει να το διαβάσεις, αρκεί να μην είναι από αυτά που δίνουν λύσεις σε προβλήματα, γιατί ενωτίζομαι πως δεν κάνουν και πολύ καλό στο τέλος τέλος, αφού δεν νομίζω πως πράττουμε εύκολα βάσει του κηρύγματος των άλλων, που θέλουν να απενεργοποιήσουν τη μεριά του εγκεφάλου που αποφασίζει αυτές τις μαλακίτσες της στιγμής, οι οποίες σε εμάς φαίνονται ιδανικές και σοφές αποφάσεις, αλλά ύστερα από ένα διάστημα κάπως τις φέρνουμε στη μνήμη μας και ανατριχιάζουμε. Ωστόσο, και θάλασσα να μην πάμε, κάπου είχα διαβάσει πως, αν δεν έχεις βιβλία, τότε δεν θες και κλιματιστικό.
Από την άλλη, καλό είναι να βρούμε και ένα όμορφο νησάκι, να πάμε πέντε μερούλες και να ξεδώσουμε εκεί όπως μας ταιριάζει. Γενικά, το καλοκαίρι αναδύεται η πιο ανεμοφύσητη πλευρά μας και ίσως μας βγαίνει το καλλιτεχνικό μας κομμάτι πολύ περισσότερο, λόγω χρωμάτων, μυρωδιών (αφού η μύτη μας δεν είναι μουδιασμένη από το κρύο), λόγω των ανθρώπων γύρω μας και ίσως λόγω της ανάγκης έκφρασής μας. Πάντως, όπως και να διασκεδάζουμε, νομίζω πως, έστω και λίγο, όλοι χρειαζόμαστε λίγη χαλάρωση, λίγο Πουτσίνι, βρε παιδί μου, σε αυτό το χάος της εργασίας και της προσμονής για θάλασσα.
