Με τούτα και με κείνα που συμβαίνουν, να πω την αλήθεια μου, καμία όρεξη δεν είχα να γράψω για μόδες, στυλ και τα λοιπά. Όχι ότι έγραφα τις υπόλοιπες φορές, αλλά καταλάβατε. Πέραν αυτού βέβαια (γιατί και το πολύ σοβαρό δεν μου πάει), δεν έχω δει και τίποτα της προκοπής να κυκλοφορεί, καμιά τάση, καμιά υπόταση (πολύ αστεία). Παρ’ όλα αυτά όμως, μιας και θα έπαιρνα τον Ηλεκτρικό από Πειραιά σχεδόν μέχρι Κηφισιά, σκέφτηκα πως είναι ευκαιρία να παρατηρήσω τι φοράει ο κόσμος και να γράψω ένα σχετικό «άρθρο».
Όλα ωραία, όλα καλά, ξεκινάει το τρένο, γεμίζει κόσμο αρκετό – ήταν και η ώρα τέτοια. Κάνα στυλ φοβερό δεν είδα. Όλοι μαύρα, γκρι και μπεζ (βαρεθήκαμε πια, αλλά τέλος πάντων). Και εκεί που καθόμουν (βρήκα θέση, η τυχερή) στην πολυσύχναστη στάση του Μοναστηρακίου, ακούω ξαφνικά φωνές και χαμό και βλέπω έναν τύπο να μπαίνει μέσα στα μουλωχτά. Απ’ ό,τι κατάλαβα, ο εν λόγω κύριος έπεσε σε ελεγκτές και δεν είχε εισιτήριο και πρέπει να έσπρωξε την κυρία που ήθελε να ελέγξει το εισιτήριό του.
Κατ’ αρχάς, μέχρι να κλείσουν οι πόρτες, δεν έβγαλε άχνα και δεν μπορούσα να καταλάβω από ποιον προκλήθηκε όλος αυτός ο χαμός. Αλλά όταν οι πόρτες έκλεισαν, ξεκίνησε το καλό. Φαίνεται πως τότε ένιωσε ασφαλής ο επαναστάτης. Άρχισε να φωνάζει για τον πόλεμο, τη φτώχεια και την πείνα του κόσμου και για το πόσο παράλογο είναι να κόβει κάποιος εισιτήριο σε τόσο δυσμενείς καιρούς. Και εκεί στράφηκε όλη η προσοχή μου. Για το στυλιστικό της υπόθεσης, δεν φορούσε μάσκα, αλλά ένα κόκκινο μαντήλι. Ως προς την τολμηρή επιλογή του χρώματος, του το δίνω. Όλη η υπόλοιπη «ύπαρξή» του στο τρένο όμως μόνο τολμηρή δεν ήταν. Ωστόσο, το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι όλα αυτά τα φώναζε με τόσο πάθος, ενώ παράλληλα στο ένα του χέρι κρατούσε την πιο καινούρια έκδοση του κινητού της Χιονάτης και στο άλλο σακούλες από γνωστά καταστήματα. Ε, και ύστερα από αυτό, όπως καταλαβαίνετε, απλά απογοητεύτηκα από την ανθρώπινη βλακεία γενικά. Τι να σου κάνουν τα ρούχα και τα αξεσουάρ, άμα μέσα σου κουβαλάς σκατά (συγγνώμη κιόλας, αλλά...)!
Ένας άνθρωπος βουτηγμένος μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα να φωνάζει και να ωρύεται για ένα εισιτήριο του ενός ευρώ, ενώ μόνο το κινητό του στοιχίζει πάνω από χίλια. Μέσα σε λίγα λεπτά, όλα τα στερεότυπα που κυριαρχούν για τον σύγχρονο Έλληνα, επαναστάτη του καναπέ και του διαδικτύου, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Και για να μη φεύγουμε και τελείως από τη θεματική αυτής εδώ της γωνιάς του Banal, η σύγχυση, τα μπερδέματα και η τρέλα καλό είναι να φαίνονται στα ρούχα και το στυλ μας και όχι στα πιστεύω μας. Καλύτερα να φοράμε ό,τι να ’ναι παρά να λέμε ό,τι να ’ναι!
Γιατί βαρεθήκαμε πολύ να βλέπουμε ανθρώπους με «βασικό» στυλ, αλλά χωρίς βασικές αρχές.
