75 μέρες χωρίς μπαρ. Τα ’χουμε πει όλα πια. Πόσο άσχημη είναι η κατάσταση, πόσο πλήττονται οι επιχειρήσεις και οι υπάλληλοι, πόσο υπεύθυνα πρέπει να φερθούμε, πόση υπομονή πρέπει να κάνουμε, πόσο μας λείπει η νύχτα. Ναι, καλά όλα αυτά. Αλλά ας πούμε και για τους νυκτόβιους φίλους μας, για τις «μπαρίσιες» παρέες μας, για όλους αυτούς που δεν είναι φίλοι, με τη σοβαρή έννοια του όρου, αλλά ξέρουμε ότι μια φορά στο τόσο θα τους πετύχουμε στο μαγαζί που συχνάζουμε ή σε ένα πάρτι ή σε ένα άκυρο μπαρ, θα πιούμε ένα σφηνάκι, θα τσουγκρίσουμε το ποτό μας και θα συνεχίσουμε τη βραδιά μας. Κι άλλες φορές θα τύχει να χορέψουμε μαζί, να τραγουδήσουμε μαζί, να μιλήσουμε για τις ζωές μας, για μουσικές, για ερωτικά, για εμπειρίες, για φίλους, για συναισθήματα, χωρίς να ξέρουμε αν θα ξαναβρεθούμε, χωρίς να ξέρουμε, πολλές φορές, το όνομα ο ένας του άλλου.
Είναι αυτοί που σε βλέπουν χάλια στην μπάρα και σε κερνάνε ένα ποτό, αυτοί που θα σου πιάσουν κουβέντα όταν σε δουν μόνο σου, η κοπέλα που θα βρεις στην ουρά για την τουαλέτα, ο τύπος που θα ’ρθει να χορέψει μαζί σου, ο μπάρμαν που ξέρει την ιστορία της ζωής σου, ο Κύριος Τάδε που σε περνάει 30 χρόνια και σου λέει για τη νύχτα του ’80 και του ’90, το γκομενάκι που δεν θα γνωρίσεις στο σούπερ μάρκετ.
Όχι, δεν μας λείπει το αλκοόλ απ’ τα μπαρ. Μπορώ να βάλω κι ένα ποτό σπίτι μου, να ανοίξω μια λίστα στο YouTube, άντε να έρθει και μια φίλη, και πέρασε το Σαββατόβραδο. Δεν μας λείπει το αλκοόλ, μας λείπει το κλίμα, μας λείπουν οι φίλοι της νύχτας, μας λείπει η ζωή μας.
