Από μικρή, κάθε φορά που με ρωτούσαν τι θα ήθελα περισσότερο στη ζωή μου, η απάντησή μου ήταν μία και απόλυτη: έναν σκύλο. Όταν λοιπόν, ως παιδί της επαρχίας, έφτασε με την ενηλικίωσή μου και η ώρα να μετακομίσω στην πρωτεύουσα για σπουδές, αποκτώντας έτσι για πρώτη φορά στη ζωή μου τον ολόδικό μου χώρο, ο πρώτος στόχος στο μυαλό μου για το νέο σπίτι ήταν σαφής: να αποκτήσω έναν σκύλο, έναν συγκάτοικο που θα μου προσέφερε συντροφιά, αγάπη, παιχνίδι, αλλά και μια αίσθηση ασφάλειας.
Καθότι ποτέ δεν υποστήριζα την ιδέα του να αγοράζει κανείς ζώα, είτε από εκτροφείς είτε από pet shops, αποφάσισα να απευθυνθώ σ’ ένα φιλοζωικό σωματείο κοντινής περιοχής. Μου προτάθηκε να χαζέψω τις εικόνες των πανέμορφων, μαλλιαρών σκύλων που φιλοξενούνταν στο σωματείο, κι αφού επέλεξα τον ιδανικό υποψήφιο, κλείσαμε ένα ραντεβού για την πρώτη επαφή. Μπαίνοντας στον χώρο του σωματείου, η υπεύθυνη με άφησε καθισμένη σε μια καρέκλα, μέχρι να μου φέρει τον σκύλο που είχα βάλει στο μάτι. Εκείνα τα λίγα λεπτά αναμονής μού άλλαξαν ολοκληρωτικά τη ζωή.
Ήταν πορτοκαλί, με καταπράσινα μάτια και ρίγες. Καλά μάντεψες, δεν ήταν σκύλος. Αντιθέτως, η ομοιότητα με τον γάτο σπιρουνάτο του Σρεκ ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Η πρώτη του κίνηση όταν με είδε να κάθομαι, ήταν να ανέβει πάνω στα πόδια μου και να χουρχουρίσει. Φυσικά, σάστισα, καθώς ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξανά τόσο έξαφνη επαφή με ζώο, πόσο μάλλον με μια γάτα. Τρία λεπτά αργότερα, κατέφθασε ο σκύλος, συνοδευόμενος από την κυρία του σωματείου, αλλά ποιος να το ’λεγε πως εγώ είχα ήδη βρει την αγάπη της ζωής μου: έναν κεραμιδόγατο ονόματι Λουίτζι.
Το μυαλό μου γύριζε συνέχεια γύρω από δύο απορίες: γίνεται να σε διαλέξει το ζώο σου αντί να το διαλέξεις εσύ; Είναι δυνατόν να δημιουργηθεί τόσο δυνατός δεσμός με κάποιον, και ειδικά μ’ ένα είδος που ποτέ δεν είχες επαφή; Δέκα χρόνια συγκατοίκησης με τον –παππού πλέον– Λουίτζι, το μάθημά μου ήταν πως τα ζώα, και ειδικά όσα έχουν βρεθεί στη ζωή τους αδέσποτα ή έχουν βιώσει την εγκατάλειψη, έχουν τόσο ισχυρό ένστικτο, που αντιλαμβάνονται αν τους «κάνεις» ή όχι. Βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει με τα κριτήρια που ένας άνθρωπος διαλέγει κάποιον άλλον, αλλά είναι πέρα από την εξελικτική αντίδραση που βλέπουμε και καταλαβαίνουμε στη φύση. Κατά τη γνώμη μου, τα ζώα καταλαβαίνουν καλύτερα από εμάς τι τους κάνει καλό. Κι αυτή η πρώτη επαφή που είχα με τον πορτοκαλόγατο της ζωής μου, μου απέδειξε περίτρανα πως, σε πολλές περιπτώσεις, τα ζώα διαλέγουν τον σύντροφό τους.
Τα ζώα έχουν διαίσθηση, κατανοούν τα συναισθήματα και τις προθέσεις που έχεις απέναντί τους. Δεν έχουν, όμως, την ικανότητα να επιλέξουν πώς θα εξελιχθεί η ζωή τους – απλά υπάρχουν. Όμως όταν έρχονται σε επαφή με ανθρώπους που εκπέμπουν θετικά συναισθήματα για εκείνα, είναι σαν να «συγχρονίζονται μαζί τους. Σαν να καταλαβαίνουν τι έχεις να τους προσφέρεις, και δέχονται με τον τρόπο τους την προσφορά σου. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αποφασίσεις να υιοθετήσεις ένα ζώο, δώσε προσοχή στο τι έχει να σου «πει» και μην προτρέξεις να επιλέξεις βάσει των εμπειριών σου. Μπορεί άλλο να έχεις στο νου σου κι άλλο να σου προκύψει, και ίσως να είναι κάτι τόσο δυνατό, που θα σου αλλάξει τη ζωή – όσο ο Λουίτζι αλλάζει ακόμα τη δική μου.
