Στην ερώτηση «τι μουσική ακούς;» η απάντηση «ακούω ελληνικά» σημαίνει πως ακούει κανείς λαϊκά και πιθανώς ελληνική ποπ. Θεωρώ πως είναι κρίμα η ελληνική μουσική να ταυτίζεται με αυτά τα είδη μόνο. Είναι σαν να την περιορίζουμε με κάποιον τρόπο. Αλλά, τέλος πάντων, ας μιλήσουμε και για άλλες πτυχές λίγο πιο άγνωστες. Σε πείσμα λοιπόν της κοινώς αποδεκτής σημασίας, θα μιλήσω για τα ελληνικά που δεν είναι λαϊκά, αλλά ενίοτε ενσωματώνουν στοιχεία της ελληνικής μουσικής παράδοσης. Rock, stoner, ψυχεδέλεια και λοιπά είδη σε ένα ωραιότατο δημιουργικό κράμα.
Πριν από δύο μήνες περίπου από τη δημοσίευση του άρθρου πήγα στο μουσικό φεστιβάλ Mammothfest. Πολύ ωραία περάσαμε, κι ας μας έφαγαν τα κουνούπια, κι ας έβρεξε το ένα βράδυ – αυτά έχουν τα φεστιβάλ, και μας αρέσουν. Από τις εμφανίσεις ξεχώρισα αυτή των Dead Ends. Όχι ότι τα άλλα συγκροτήματα δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες –ήταν όλα εξαιρετικά, θα έλεγα–, αλλά ήταν η πρώτη φορά που τους άκουγα από κοντά και, κατά συνέπεια, λιγότερο προετοιμασμένη για το πώς θα ήταν επί σκηνής. Γνώριζα ήδη τη μουσική τους –ψυχεδελική ροκ, αν έχετε απορία– και περίμενα με ανυπομονησία να τους ακούσω ζωντανά στο μικρό αμφιθέατρο του Ακοντίσματος. Τα παιδιά ήταν καταπληκτικά, σίγουρα πολύ ανώτεροι από αυτό που φανταζόμουν. Ταίριαζε ο ανοιχτός ουρανός στην ψυχεδέλειά τους. Ήταν από τις όμορφες στιγμές που βλέπεις κάποιον να αγαπάει αυτό που κάνει και το αγαπάς και εσύ μαζί. Ήταν μια εμπειρία κάπως συγκινητική, κι ας μην μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τον λόγο. Κρίνοντας από τα σόσιαλ, δεν έγιναν πολύ γνωστοί, αλλά, αν ρωτάτε εμένα, αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να γεμίζουν στάδια. Τα κακά νέα είναι ότι ανακοίνωσαν την παύση του συγκροτήματος. Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους για το μέλλον. Εύχομαι να τους ακούσουμε ξανά, με όποια μορφή αποφασίσουν να συνεχίσουν. Εν τω μεταξύ, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ακούστε το τελευταίο τους άλμπουμ Distant Shores.
Πέρα λοιπόν από τους Dead Ends που στάθηκαν η αφορμή για το εν λόγω άρθρο, ανάλογα αξιόλογοι και αγαπημένοι είναι οι Steams. Μόλις έβγαλαν έναν καινούριο δίσκο (Mild Conquest) που ακούω σε επανάληψη και συστήνω ανεπιφύλακτα. Έχουν πολύ ιδιαίτερο ήχο που αντλεί από την παράδοση. Κάποια από τα κομμάτια τους μου φαίνονται σχεδόν μυστικιστικά. Υπάρχουν κι άλλα ονόματα που πρέπει να αναφερθούν. Οι Naxatras συγκαταλέγονται επίσης στη ροκ ψυχεδέλεια, σε διαφορετικό στυλ από τους Dead Ends. Οι Transidelia, οι Γκιντίκι, οι Θραξ Πανκc, και οι Usurum φέρνουν τα παραδοσιακά τραγούδια είτε ατόφια είτε διασκευασμένα και μπλεγμένα με πιο σύγχρονους ήχους. Οι μεγάλοι πλέον Villagers of Ioannina City δεν χρειάζονται πια συστάσεις. Τους αγαπήσαμε με τα ηπειρώτικα, αλλά και με το Age of Aquarius. Φυσικά, αυτά είναι μόνο λίγα συγκροτήματα και τα παρουσιάζω ενδεικτικά.
Κάθε συγκρότημα με τον δικό του μοναδικό ήχο, λιγότερο ή περισσότερο σκληρό, με ελληνικό ή αγγλικό στίχο. Ως κοινό χαρακτηριστικό, το παραδοσιακό στοιχείο, όπου υπάρχει, φέρνει μαζί του μια θλίψη. Δεν είναι του είδους που φέρνει δάκρυα, αλλά προσδίδει βάθος και πολυπλοκότητα. Για να κλείσω, λοιπόν, αν κάποιος πιστεύει ότι η ελληνική μουσική είναι ανακυκλωμένη, να ξέρει ότι κάτω από την επιφάνεια της δημοσιότητας γεννιούνται διαμάντια.
